dimarts, 2 de desembre del 2014

Dormir.

Durmiendo. Pasaban las horas y seguía el silencio solamente interrumpido por tu respiración. Te girabas perseguido por tus pesadillas, seguramente ocasionadas por la tensión de antes de acostarnos. Y yo que sólo podía mirarte y abrazarte, quería reconfortarte, ser tu ayuda en tu descanso, darte todos los besos que pudiera pero contenerme para no despertarte porque por fin estabas durmiendo. Y aquí estoy, dos noches después queriendo volver a repetirlo, queriendo volver a pasar la noche en vela cuidando tu descanso. Pero no puedo, no estoy contigo cuando me necesitas y eso es lo que no me deja dormir. Si me hubieran preguntado hace 4 meses si sería capaz de no dormir sabiendo que alguien está mal le habría dicho que estaba loco, pero es que ahora soy incapaz de conciliar el sueño echándote de menos. Y aquí estoy, escribiendo lo primero que pienso, escribiendo eso que llevo tiempo sin decir, escribiendo todo lo que te digo bien bajito a la oreja, queriendo escribir todo lo que aun no te he dicho. Des de hace tiempo dudaba que fuera capaz de volver a sentirme así, que alguien pudiera causarme todas mis sonrisas, esperar que lo primero que viera por la mañana fuera ese alguien o un mensaje suyo, que lo único que quisiera hacer en todo el día fuera abrazarle y no dejarle ir nunca. Y apareciste tú. Con tus dulces sonrisas. Con tus tiernas carícias. Con tus palabras sinceras. Con tus enormes ganas de ser correspondido. Pero sobretodo, con tus miedos. Tus miedos son los que te hacen ser tú, y son lo que me hace quererte más y más cada día que pasa. Porque mi amor por ti es incondicional e irracional. No entiendo cómo puedo quererte tanto, cómo pude pensar que no podría querer más de lo que había experimentado si mi amor por ti no es nada comparado con eso, cómo puedo tan sólo pensar en dormir si sé que no estás bien, cómo puedo depender tanto de ti, cómo puedo hacer para tenerte siempre a mi lado, cómo se supone que tengo que dormir si tengo tanto que escribir. Quisiera estar a tu lado ahora mismo, apartando tu pelo de tu frente, acariciando tus mejillas con esa barba ahora corta por uno de esos momentos que me hacen quererte tanto, ver como puedes dormir tan relajado y confiado que yo cuidaré de ti, ver tus labios entre abiertos mientas estás descansando, y sentir como al abrazarte inconscientemente coges mi mano para que no me separe. Dices que no sabes que harías sin mí, pero la verdad es que yo ya no puedo hacer nada sin ti. Eres mi todo. Encuentra a alguien que sepa que no eres perfecto pero que te trata como si lo fueras. Quiero ser lo último que veas al acostarte y lo primero que veas al despertarte, ver tu sonrisa perezosa y como rápidamente me buscas para abrazarme. Me encanta dormirme en tu pecho y al despertarme verte mirándome con una cara dulce y de amor como nunca me habían mirado. Me gusta dormir a tu lado, y, si me dejas, me gustaría hacerlo por siempre.

dilluns, 27 de gener del 2014

Enséñame a olvidarme de pensar

Enséñame a olvidarme de pensar, por favor. No quiero seguir pensando, recordando, rememorando, reviviendo, soñando, añorando cada momento. Es cerrar mis ojos y mi cerebro viaja lejos, bien lejos de mí. Hay veces que desearía que cuando dices nunca más olvidar todo lo vivido. Una sonrisa a veces no es felicidad y perdonar no es olvidar. Puedo perdonar casi todo lo malo que me hicieron pero no lo olvido. No existe falta de tiempo, existe falta de interés porque, cuando la gente realmente quiere, un momento se vuelve una oportunidad. Y es que soy culpable porque te quise. Soy culpable porque quise hacerte feliz. Soy culpable por decirte lo que sentía. Soy culpable por mostrarme como soy. Soy culpable por querer entregar mi vida a la tuya. Pero es que ahora cierro los ojos o voy andando por la calle y mi cerebro imagina sus historia, cada día más elaborada, con sus motivos, inicios y finales. Siempre con personas distintas. Pero siempre con personas que me hacían feliz. ¿Qué es lo que tengo de malo que las personas que quiero no pueden permanecer a mi lado? ¿Que las personas que quiero por algún motivo u otro se separan de mí? ¿Soy la única que piensa en ellos? Pero no hay mayor dolor que el saber que nunca más te veré, que estoy viviendo la vida que querías para mí y trato de esforzarme cada día más porque sé que en donde estés puedes verme. ¿Qué pasa si ahora temo verlos a ellos? Volví a abrir mi corazón y ya vemos como terminó... Pero es que cierro los ojos y me imagino a tu lado, imagino qué diferente podría ser ahora la vida si en ese momento hubiera sido distinta y hibiera actuado diferente. La vida que podríamos tener ahora... Pero sé que ahora sólo cuenta el presente, que aunque mi cerebro invente sus historias y por más que las necesite para aferrarme a algo de estabilidad debo vivir la realidad, porque han sido mis actos pasados los que me han traído a donde estoy ahora. Tengo una teoría sobre los momentos que impactan: mi teoría es que esos momentos impactantes que ponen del revés nuestra vida, son los que acaban definiendo quienes somos. La cuestión es que todos nosotros somos la suma de todos los momentos que hemos vivido y soñado, con todas las personas que hemos conocido. Y son esos momentos los que hacen nuestra historia y que podemos reproducirlos una y otra vez en nuestra mente, o idear haberlos vivido distintamente. Lo que en verdad nunca me he querido plantear es ¿y si llegara un día en que no recordaras ningún de esos momentos? Es lo que pido ahora, olvidar, pero en realidad esos momentos son los que me han hecho ser quien soy, ¿qué sería sin esos momentos? ¿Puedo de verdad plantearme o soñar con olvidar? Me gustaría poder escribir en notas todos esos momentos, para poder olvidarlos y al leerlas volver a recordar con una sonrosa todos y cada uno de ellos. Un momento impactante. Un momento impactante que termina cambiando cosas que nunca imaginamos que cambiarían y nos llevan a lugares que no imaginamos. No podemos controlarlos. Sólo suceden. Pero no quiero olvidar los momentos, quiero olvidarme de pensar, de pensar en ellos. De recordarlos a cada momento. De soñar con ellos. Pero si lo pienso con frialdad, tú no me querías tal como yo era, quisiste cambiarme y, ¿no se supone que el amor verdadero acepta sin querer cambiar? Pero igualmente ansio seguir recordando. Ansio seguir olvidando. Ven y ayúdame. Ayúdame a olvidar. Ayúdame a no pensar. Ayúdame a no extrañar. Y es que no duele tu ausencia, duele tu intermitencia. No te quedas ni te vas, y no se puede extrañar a quien no se va ni olvidar a quien se queda. Y es que aunque ya no tenga el privilegio de verte todos los días, aunque ya no sea yo quien te haga sonreír, aunque no nos digamos una sola palabra, aunque nuestras mirada ya no coincidan, aunque parezca que no me importa, aunque parezca que no te quiero... Recuerda que te quiero más de lo que algún día dije, más de lo que un día pensaste y más de lo que te querrá alguien; me basta con yo saberlo y aunque tú no lo sepas, te lo imagines. Recordaré que el destino una vez quiso detener mi camino a tus pies. Y es que cuando uno sacude el cajón de los recuerdos, son los recuerdos quienes le sacuden a él. 

dimecres, 8 de gener del 2014

Frases

Si lo puedes soñar, lo puedes hacer.

Es divertido como un extraño en un año signifique mucho para ti. Es terrible cuando alguien que significó tanto hace un año, puede ser un extraño ahora. Es asombroso lo que una año puede hacer.

Claro que ella va a dexir que está feliz y va a deslumbrar esa sonrisa. Pero mira profundamente dentro de esos ojos. Cariño, la destruiste.

Tú lees porque piensas que te escribo, eso es algo entendible. Yo escribo porque pienso que me lees, y eso es algo terrible.

Si el amor, como todo, es cuestión de palabras, acercarme a tu cuerpo fue crear un idioma.

Pero de nosotros dos, tú pierdes más que yo: porque yo podré amar a otras personas como te amaba a ti, pero a ti nadie te amará como te amaba yo.

Quizá volvamos a tropezar, pero allí donde me abandonaste no volverás a encontrarme.

Ahora somos dos desconocidos que nos conocemos perfectamente bien.

A veces también se me acaban las sonrisas para ti, a veces también se me acaban las ganas de escribirte.

Lo difícil no es decir adiós, lo difícil es aprender a no volver.

Tienes razón, me gusta fantasear contigo. Me gusta fantasear con la circunstancia, ojalá te hubiera conocido antes. Ojalá te hubiera conocido después. Ojalá nuestros caminos terminaran juntos. -Olga Cecilia Martinez Rojas.

Y esa luna que está ahí fuera, fue testigo de muchas lágrimas derramadas, por culpa del olvido y tu maldito desamor. -Edgar Pareja.

Y no, no empezaría con el típico "érase una vez" porque tú no eres una vez, tú eres todas las veces. -Ernesto Pérez Vallejo.

Desamor: Ya no te deseo. Ya no me gustas. Ya no siento. No, no te quiero. Pérdida de tiempo, con disfraces y, encima, sonriendo. Haciendo un personaje del que estaba muy, muy lejos. Sufriendo tantas mentiras en la oscuridad, y en el silencio. Ahora me levanto, doy media vuelta, y ¡vuelo!

Me dijeron que para enamorarte tenía que hacerte reír, pero cada vez que te ríes me enamoro yo. -Bob Marley

Pronto nuestras voces deberán hacerse una, o uno tendrá que irse.

¿Cómo puedes decir que nunca te necesité? Cuando tú tomaste todo. Tomaste todo de mí. -Guns N' Roses (Estranged)

Me gustaría poder volver al pasado, no para cambiar cosas, pero sí para revivir la época en la que era feliz y no lo sabía.

No te odio, simplemente me decepciona ver que te has convertido en todo lo que dijiste que nunca serías.

dimarts, 31 de desembre del 2013

2013

Aquest any que ja acaba es despedeix ben diferent a com va començar. Va començar al costat de la persona que estimava, que més he estimat, amb qui m'imaginava el futur al seu costat, la primera persona a qui vaig veure aquest any que ara acaba va ser ell, la primera abraçada amb amor va ser d'ell. Va començar amb una pèrdua enorme a la família, l'avi ja no hi era, el pilar de la família. Tot semblava perfecte els primers mesos de l'any: estudis, amistat, feina i amor. El que tant havia costat trobar. I així com havia calgut molt temps trobar en qui confiar de debò, tot es va destruir en vint-i-quatre hores. Ja no quedava res en el seu lloc. Ja no hi havia res que fos igual... Així l'únic que quedava era tancar-se en mi mateixa i en el meu futur acadèmic i professional. I semblava que tot millorava fins que un altre cop tot es va destruir per tornar a semblar una idiota al seu voltant, però la vida continuava, havia de seguir fent les meves coses i confiar en qui es pogués confiar... Tot i així desil•lusions no en van faltar, tot i que, com es diu, "que me quiten lo bailao". Tornar a confiar en algú perquè et demostri que quan millor intentes fer les coses pitjor se't retornen. Però arriba un punt en el qual saps que si tu no t'aixeques ningú ho farà per tu, que si no t'esforces a aconseguir el que vols no ho aconseguiràs. Acabo l'any molt diferent a com el vaig iniciar: amb les coses més clares, amb més coses viscudes -algunes de les quals no esperava haver de viure-, amb més conciència de qui sóc i què vull, amb més autonomia i llibertat i sense donar explicacions. L'acabo -i començo el nou- envoltada d'amics i, així com l'any passat el vaig iniciar amb la parella i l'he perduda durant l'any, espero no haver de perdre els amics que són qui m'ajuda a seguir cada dia. Acabo aquest any amb pau a la meva vida. Espero que el nou any millori tot i, que persones a qui aprecio em demostrin realment l'apreci que pregonen senten per mi. No em faig cap propòsit ja que com se sap, tot pot canviar en un minut. Adéu dos mil tretze. Hola dos mil catorze. Hola nou de novembre.

dilluns, 2 de setembre del 2013

Transitant per la vida

Fa temps que no sé què escriure. La meva vida no és prou interessant. M'aixeco, em vesteixo, agafo el bus, treballo durant 5h, torno a casa, no faig res i a dormir d'hora. I així cada dia des de fa setmanes. I que bàsicament només transito per la vida gairebé 6 mesos. Em sento buida. Sola. Abandonada. Menyspreada. Deprimida, per què amagar-ho? Ja no m'importa res. Faig coses per la rutina. Faig coses que mai havia fet per no pensar en cap moment. Però ja no sóc la mateixa, aquell llunyà 10 de març tot va canviar per mi, alguna cosa dins meu es va trencar i ja no es pot arreglar. La confiança, l'amor, l'amistat, la diversió, la comprensió, la vida. Sí, una gran part de mi s'ha quedat en aquell dia. No m'importa ja el que la gent pugui dir de mi, del meu aspecte, del que faig, del meu cos. M'és igual estar al límit de l'anorèxia perquè ja no sento res. M'enfada més el fet que la gent del meu voltant es passi el dia dient-me que mengi o s'enfadi amb mi perquè m'aprimo. És el meu cos. És la meva vida. I a la vida en el fons sempre estem sols. Ni surt l'arc de Sant Martí després de la tempesta ni el que fas se't torna. Per aconseguir el que vols en aquesta vida has de ser la persona més cabrona que puguis ser i no importar-te a qui trepitges. No vull trobar algú. Em repugna el sol fet d'imaginar-m'ho. Només vull estar jo sense importar ja a qui pugui perdre. Que puc ser molt autodestructiva ho sé des de fa molts anys. Que sóc pessimista? Sí, oi tant. Però crec que ha quedat demostrat que tinc dret a ser-ho. M'està començant a agradar convertir-me en una persona antisocial i marginal: Així no m'enduc decepcions i no he d'esperar res de ningú. No entens que el fet de no parlar-me no m'ajuda. Que el fet de fer-me promeses per trencar-les no ajuda. Que el fet d'evitar-me no ajuda. Que el fet de deixar temps no ajudarà a que el problema desaparegui. No puc estimar a ningú més que a tu; tot i aquests mesos segueixes sent per desgràcia la persona en qui més confio; però m'has destrossat, m'has anul•lat com a persona, no podré tornar a confiar en ningú ni a creure les promeses, que un "t'estimo" sigui veritat... Només espero que un dia no molt llunyà siguis capaç d'adonar-te que ningú et recolzarà tan incondicionalment com ho he fet, que ningú et defensarà com jo ho he fet, que ningú t'animarà com ho he fet jo i ho segueixo fent... Que algú t'estimarà com ho he fet no en tinc cap dubte, però que puguin mantenir viu aquest sentiment si viuen el que jo he viscut ho dubto seriosament. Però ja no busco res perquè no espero res, per primer cop he perdut totalment l'esperança de dies millors, que si ets bona persona et pasaran coses bones, he perdut l'esperança que et preocupis per mi i m'estimis de la manera que sigui, només vull seguir transitant per la vida sense que res m'importi de veritat.

dilluns, 17 de juny del 2013

tres coses

El temps passa i et dóna molts moments per pensar. Pensava que amb el temps els meus sentiments es farien menors fins el punt que podria viure feliç tal i com estan les coses; però m'equivocava. Em desperto cada nit i allargo els braços buscant-te estirat davant meu, respirant reposadament submergit en els teus somnis i no puc evitar recordar el somriure que aflorava als meus llavis i les ganes de despertar-te que tenia, però no hi ets. No hi ha ningú a l'altra banda, només aire. I no hi ets tot i que em vas prometre ser-hi, per culpa meva; he tingut moltes hores aquests últims mesos per entendre els meus errors i he après d'ells, he canviat i diria que per millor, però el que no puc canviar és que t'estimo. Pensava que amb els dies i havent deixat tan clar com estaven les coses se'm faria més fàcil tot, però res ha canviat sobre això. Et segueixo buscant, segueixes apareixent als meus somnis, segueixo esperant cada paraula i sobretot anhelo cada somriure i mirada que em dediques. Però no sóc la mateixa, i no sé com ni quan demostrar-t'ho. T'ho vaig dir molts cops que tenia por, por que et cansessis de mi, por que t'allunyessis de mi, por que t'oblidessis de mi; m'has assegurat molts cops que no et podràs oblidar de mi, però veig com passen més i més dies i tot segueix igual. Vull fer-te riure quan estiguis trist encara que jo estigui pitjor que tu, vull ser l'últim pensament del teu cap al dormir i el primer al despertar-te, vull ajudar-te a aconseguir tot el que et proposis, vull demostrar-te que confio en tu per sobre de qualsevol altre i, vull tot això perquè ho vull avui i ho voldré cada dia. Com faig perquè tot sigui diferent? Tothom diu que no és normal seguir així, que hauria d'intentar buscar algú... Però què ha de saber la gent? Qui puc trobar millor que tu? Perquè m'encanta quan ens entenem sense paraules, com sabem què li agrada a l'altre, m'encanta la teva falta de memòria i haver de recordar-te coses, m'encanta cada part que implica la teva persona. Però ja res és igual, perquè tots dos son diferents. No vull que semblo desesperat perquè no és així: si he de seguir vivint tal i com estan les coses ara ho puc fer, sóc feliç tal com són les coses, no igual de feliç que fa tres mesos però ho sóc. Si em donessin el poder de tornar enrere, voldria anar 5 mesos enrere i canviar el que he après, no deixar que visquessis l'infern que vas viure durant aquells dies i sobretot no veure't plorar com ho vas fer, només vull ser causant de llàgrimes d'alegria. Però diuen que la bogeria és l'estat en el qual la felicitat deixa de ser una prohibició. Perquè no tindria res si no et tinc a tu. Només vull tres coses: Veure't. Abraçar-te. Besar-te.

dilluns, 11 de març del 2013

no me rendiré

Todo puede cambiar en unas horas. Todo parece estar perfectamente y al instante siguiente todo está patas arriba y sin poder reconocerlo. Todo eso que creías seguro ya no existe. Cuando con unas simples palabras pueden paralizarte el mundo. Sentir que ya no quieres seguir viviendo. Que nadie notará tu ausencia. Que el mundo seguirá perfectamente sin tí. No notas ni tu corazón latir. No te importan las lágrimas secas que se acumulan alrededor de tus ojos. No importa nada. Porque tú no importas nada. A nadie. No le importas a quien quieres importarle. Por quien te levantas cada mañana con una sonrisa, por quien deseas que lleguen ciertos días de la semana para verle. Y es que con unas simples palabras puede construirse un mundo pero con otras aun más rápidas de mencionar se destruye todo en un segundo. Y es que no entiendo qué ha pasado. No entiendo qué he hecho mal. Qué pasa conmigo para que nadie me dure. No puedo comprender como la persona más perfecta que conozco no es capaz de entenderlo y de negarlo. Que quien todo me ha dado dice que no ha hecho suficiente. ¡Cómo si TODO no fuera suficiente! Todo se desmorona ante mis ojos. Nada es como hace veinticuatro horas. Pero igual que no entiende qué ha ido mal, doy por seguro que lucharé. Que no me quedaré sentada viendo como se va de mi lado. Cómo sin hacer nada le voy perdiendo. Lucharé con todo. Pondré todo de mi parte para que vuelva a ser esa persona que quiere consigo. Volveré a ser la de hace un año si hace falta. No perderé la esperanza hasta que todo haya terminado. Porque sé que no ha terminado. Lo sé. Sé que no será para nada fácil. Que tengo un largo camino por delante. Pero no quiero darme por vencida. Tú me enseñaste a levantarme cuando me caía. Tú me enseñaste a creer en mí. Así que creo en mí cuando digo que te voy a recuperar.

dimecres, 2 de gener del 2013

somiant

La por sempre estarà disposada a fer-nos veure les coses pitjor del que són. L'amor, pel contrari, ens fa veure les coses millor del que són. Cada acció té la seva reacció, però mai és massa tard per intentar corregir alguna cosa si allò ens importa de veritat. Quan estimes a algú i aquest algú t'estima, sents com la calidesa i la tendresa envaeixen la teva ànima. Deixa'm explicar-te una cosa, sobre un noi i una noia. Eren diferents de com són ara, eren diferents l'un amb l'altre; però, a la vegada que eren diferents també eren semblants. Connectaven en la manera de pensar, connectaven amb interessos, connectaven amb l'atracció que sentien un per l'altre. Deixa'm que em presenti, era una noia que tenia por de somriure, una noia que tenia por de ser feliç, una noia a qui havien donat masses falses esperances; però tu, tu, vas canviar la imatge a una noia que sempre somriu, a una noia que és feliç perquè sí, una noia que torna a creure en la felicitat. El món diferent, tot més ampli i vivint alegrement, sense cadenes ni obstacles. Què passa si ha passat bastant de temps i cada carícia la noto com si fos la primera vegada que la teva mà toca la meva pell? Segueixo tenint aquelles papallones a l'estomac quan penso en tu, segueixo somrient com una ximpleta amb cada missatge teu. Eres un noi que buscava una noia, no sé si sóc la persona amb la que somiares, però sóc la que intenta fer realitat tots els teus somnis. Deixa'm demostrar-t'ho: sóc la noia que et vol fer somriure a totes hores, sóc la noia que et vol mirar mentre dorms, sóc la noia que vol ajudar-te a aconseguir tot allò que et proposis, sóc la noia que vol que siguis feliç. Ho sento si a vegades em passo, només intento que siguis feliç. I és que m'agrada tant tot el que fas! Ets l'aire quan no puc respirar, ets el meu suport quan em caic, ets el meu somriure quan tinc ganes de plorar, ets la meva font de calor quan tinc fred, ets el meu motor. Tinc tanta sort de poder dir que ets per mi! Por, ja no tindré por. Un sempre és molt de temps, però no m'importaria que es complís si el pogués passar al teu costat. Digues que cada dia em podré despertar i que siguis el primer que vegi, que vegi el teu somriure mandrós al veure'm, no m'importaria gens. Vas agafar aquest cor destrossat i no només el vas reunir, el vas fer fort i amb cada instant al teu costat agafa més i més aire net. Por, no tindré por de demostrar que vull ser per tu, que puc ser bona per tu, que ningú em consideri una font de distracció. Por, no tindré por d'expressar-te el que sento, de dir-te el que vull, d'ensenyar-te el que m'agrada. No m'amagaré per temor al que puguis pensar de mi. La confiança és una cosa molt gran que només se'ls ha de donar a uns pocs i tu, ets qui més en té. Por, no tindré por si em deixes complir els teus somnis. Sé que et costa expressar el que sents, sé que ets tímid amb els sentiments però també sé que amb el temps has après a confiar en mi. Por, no tindré por si em deixes estar amb tu. Gràcies. 9 :).

dissabte, 8 de desembre del 2012

la chica de la sonrisa

Hace un año que me embarqué en esta oportunidad que me brinda internet de poder publicar mis sentimientos y pensamientos casi de forma anónima. Hace un año que empecé a dejar que mis pensamientos más íntimos pudieran ser leídos. Y ahora con la retrospectiva que me da el tiempo y la posibilidad de leer todo lo escrito es fácil darse cuenta de cómo han cambiado las cosas en sólo un año. Esa persona que tanto daño me hizo y que creía importante para mí, prácticamente está fuera de mi vida; la miro, la escucho y no puedo encontrar ningún atisbo de la persona que quise es como si se hubiera esfumado completamente. Esa persona en la que confié, que le brindé mi compañía y mi amistad también ha resultado ser diferente a quien yo conocía. Sé que yo he cambiado -y mucho- este año, pero por lo menos todos siguen reconociéndome, el problema de algunas personas es que cambian tan radicalmente que incluso quien creía conocerles de verdad, solamente conocían una pantalla de humo. Decimos que no podemos hacerlo, cuando en verdad tendríamos que decir que no lo hemos aprendido a hacer. Si pienso en mis cambios, han sido todos por la persona que tengo junto a mi, sé que se dice que no es bueno cambiar por alguien pero, ¿y si es la persona que más amor te ha dado en la vida? ¿y si esa persona te apoya en todo lo que hagas? ¿y si esa persona simplemente es perfecta? ¿y si en verdad no has cambiado sino que has sacado la parte de ti que tenias miedo a mostrar al mundo? He cambiado, ya no me duele sonreír. La sonrisa forma parte de mi, aunque haya momentos malos siempre hay una sonrisa en mi rostro. Hace un año empecé a escribir, hace un año no sabía sonreír. Hace un año solamente pensaba en hacer cosas que tuvieran mi mente distraída para no poder reflexionar, un año después me encanta no hacer nada para poder pensar y recordar. Recordar buenos y malos momentos, recordar cada cosa que he hecho. Ahora sé que si duele decir adiós es porque valoras a quien debes decírselo, no me ha costado nada este año decirle adiós a una persona, creo que me he liberado diciéndolo; en cambio, hay unas personas a quien no puedo decir adiós, tú ya lo sabes que siempre te digo "nos vemos pronto". La sonrisa ha sido mi mejor arma este último año, y creo que me he superado en muchas cosas que he logrado. Tengo confianza en mi misma, tengo ilusión de lo que puede llegar... y nunca he perdido la esperanza. 

Anoche estaba en un bar donde había música en directo, yo hablando con mis amigos hasta que la chica que cantaba para tener nuestra atención dijo "tú, la chica de la sonrisa". Sí era yo. Alguien me definía por mi sonrisa. Hace un año habría sido impensable que me llamaran así. Pero ahora todo es posible. Aunque algún día -que espero que no- nuestros caminos tuvieran que separarse siempre habría un sitio para ti en mi corazón, y siempre habría una sonrisa en mi boca al pensar en ti. Hace un año creía que había conocido la felicidad, ahora sé que me equivocaba. Si eso fue felicidad no sé qué han sido estos últimos nueve meses. Hace un año dije que debíamos tratar de sonreír porque no sabíamos quien podía enamorarse de nuestra sonrisa, y meses después lo comprobé; es posible si se sueña. Hace un año me era fácil escribir sobre cualquier cosa, ahora mi cerebro sólo tiene palabras para alguien. El dolor de la sonrisa seguirá vivo, aunque ya no duela sonreír.

divendres, 26 d’octubre del 2012

Dicen que es muy fácil escribir sobre el amor

Dicen que es muy fácil escribir sobre el amor. Es un momento en el que nuestro cerebro es capaz de asimilar todos los pequeños detalles que ocurren en él, que eres capaz de analizar cada insignificante momento y palabra en miles de palabras, pero, a la vez, dejas de ver muchas otras cosas que pasan a tu alrededor. Dicen que es muy fácil escribir sobre el amor, pero más fácil es escribir sobre el desamor. Ese sentimiento de tristeza profunda, ese dolor que parece que te puede desgarrar el alma, esa sensación de vacío tras su marcha, esas lágrimas derramadas. Y es que la verdad es que cuando escribimos sobre el desamor queremos detallar tan nítidamente como sea posible nuestras sensaciones para poder transmitir a esa persona cuanto daño nos ha causado. Pero también nos agrada poder escribir cuando volvemos a sentirnos bien para demostrarle a esa persona que hemos pasado página, que ya no nos importa lo que haga o deje de hacer, que nuestra felicidad no depende de él, que somos capaces de sonreír aunque esa persona no lo aprecie. ¿Es por venganza? En parte sí, siempre cuando alguien nos hiere queremos que sufra lo que nosotros hemos sufrido, queremos que sienta el mayor de los dolores, que nada le vaya bien. Es muy fácil decir que no debemos ser vengativos, pero todos cuando nos encontramos en esa situación es lo único que pasa por nuestra mente. La verdad llevo rato pensando sobre todo esto y aunque llevo tiempo describiendo las partes buenas del amor, también debo expresar algo que siento, algo que me pasa. Ahora mismo con la tecnología móvil existente es más fácil estar en contacto con alguien, se puede hablar a todas horas y sobre todo lo que pasa por nuestras cabezas. Cuando me dices que tienes ganas de verme o me hablas para vernos noto como el corazón se ensancha, que todo de repente es bonito y la sonrisa es imposible sacarla de mi cara; por el contrario, cuando hablamos y me dices que debes atrasar la hora de vernos o que no podremos vernos siento como el corazón se oprime, deja de latir, duele físicamente hablando como si me estuvieran clavando agujas y las lágrimas, sin saber porqué, tienen ganas de limpiar mi rostro. ¿Por qué me ocurre esto? ¿No debería estar acostumbrada que no te puedo ver a diario? Y es que lo malo es que lo entiendo, que sé que hay cosas por delante de mí, pero igualmente duele. Pero en esta ocasión no quiero que tú sufras igual que sufro yo, no quiero que experimentes este dolor, no quiero que seas capaz de entender a la perfección lo que siento, tan sólo quiero que seas feliz. No quiero ser egoísta, no quiero ser pesada, sólo quiero hacerte feliz. Y es que aun recuerdo, aun mantengo grabado en mi memoria el momento de la despedida después de unos días de escapada solitaria que me dijeras esas siete letras: "t'estimo".

divendres, 19 d’octubre del 2012

momentos de debilidad

Hay momentos en los que debes ser fuerte cuando más débil te sientes por el simple hecho que no quieres mostrar a nadie tus debilidades. Pero llega un momento que de tanto ocultar las cosas a las personas no podemos más y en ese momento, sí en ese momento muchas veces las personas que habrías tenido dispuestas a escucharte ya no están. Por eso, si encuentras a alguien en quien puedes confiar y mostrarte ante él en los momentos en que más débil te sientes es un alivio. Ese momento en que puedes llorar frente a él sabiendo que lo único que quiere es hacer que dejes de llorar y que estés contenta. Ese momento en que puedes contarle tus miedos y preocupaciones sin temor a que te juzgue. Ese momento en el que entiendes que ya no estás sola. Ese momento en el que la debilidad ya no te preocupa porque tienes a alguien que te ayuda a convertirla en fortaleza.

Y es que, ¿qué es la debilidad sino el reflejo de nuestros miedos? Miedos muchas veces infundados, sin un motivo de ser real. Debilidades que nos impiden ser nosotros mismos muchas veces. Debilidades que nos impiden alcanzar nuestros sueños.

¿Qué se supone que debo hacer para detener las lágrimas que surgen sin motivo? Esas lágrimas que no tienen motivo de existir pero que no puedes detener por más que lo intentes. Ese dolor y sentimiento de tristeza que aparece igual que desaparece. Desaparece porque ha venido sin motivo. Gracias por dejar que me  muestre tal y como soy y por estar ahí conmigo siempre. Pero sobretodo por la frase: "no sé, sentía que debía volver y estar contigo esta noche".

dilluns, 17 de setembre del 2012

el amor nunca falla

Realmente me pregunto porqué te quiero y me parece la pregunta más tonta que alguien puede pensar pero, cuando pienso los motivos por los que tú puedes quererme a mí, en verdad no encuentro ninguno aunque me hace feliz que así sea. Sé que me quieres porque me lo demuestras cada día que pasa, estando a mi lado, preocupándote por mí, haciéndome reír o sencillamente mirarme mientras duermo. Sé que me quieres aunque no lo digas en palabras. Sé que me quieres porque dices que te gusta mirarme durante horas. Sé que me quieres por tu sonrisa al verme. Sé que me quieres como yo te quiero a ti. Hay momentos en los que no sé qué es verdad y qué no. Hay momentos en los que todos es tan confuso que ni preguntando se pueden saber las respuestas. ¿Me quieres? Yo te quiero y no hay más que decir. Llegaste en un momento en el que no creía en los finales felices, en el que no creía que la sonrisa era más poderosa que las lágrimas, en el que todo parecía estar desmoronándose, en el que ya había renunciado a todo... pero llegaste tú. Con tu sonrisa para provocar la mía, con tus ojos mirándome fijamente siempre, con tus manos para sostenerme de pie, con tus brazos para abrazarme cerca tuyo siempre, con tus palabras amables para que volviera a creer en mí. ¿Qué puedo decir si no sé cuando me enamoré de tí? ¿Si tampoco sé porqué lo hice? ¿Que puedo decir si ahora me sale tan fácil decir palabras cursis? He cambiado porque tú me has cambiado. Quisiera que un día me respondieras de verdad porqué te fijaste en mí, porqué te gusté, porqué quisiste estar conmigo, cómo supiste que yo era la correcta; siempre me has respondido con un "no lo sé, sólo lo supe". Pues ésa es mi misma respuesta, sólo sé que te quiero. Te quiero por todo. Tú sabes muy bien que hace tiempo me cuesta escribir, que ya no encuentro la inspiración, pero es que hace muchos meses que mi inspiración eres tú y que mi inspiración en vez de poder plasmarse en letras y palabras se plasma en los momentos juntos. Tú eres mi inspiración, mi motor, mi apoyo. Me cuesta escribir sobre cosas ahora que soy feliz, ahora que la tristeza se ha alejado de mí, ahora que la soledad parece estar yéndose. ¿Será que para escribir necesito estar en la parte oscura? ¿O será que me he vuelto más exigente con lo que escribo? No sé la respuesta, sólo sé que no quiero dejar de escribir, es mi forma de expresarme y mi forma de evadirme. ¿El amor me ha hecho no poder expresarme como solía hacerlo? Dicen que el amor nunca falla, pero Cupido sí falla. Ha costado pero te he encontrado, parece que por fin Cupido ha aprendido a utilizar el arco y la flecha.

divendres, 7 de setembre del 2012

pasa el tiempo

Es en días como hoy que valoro más lo que tengo, que aprecio vivir, que admiro la gente que sigue adelante, de ser capaz de sacar fuerzas de donde no las hay. Han pasado ya tres años des de que te fuiste y aun recuerdo cada palabra que te dije y me dijiste, de cada momento que pasé a tu lado pero sobretodo me acuerdo de cuando me dijeron que ya no estabas con nosotros, que nunca más podría hablar contigo, que nunca más podría ver esa sonrisa tímida al hablar.

Pasa el tiempo y sigo recordándote, pasa el tiempo y no quiero olvidarte, pasa el tiempo y no dejo de hablar de ti. Para muchas personas el tiempo es sinónimo de olvido, pero cuando una persona deja una huella tan profunda como tú dejaste en mí, es imposible que con el tiempo pueda olvidarte. Intento vivir feliz como tú querías que fuera, intento vivir como si cada momento fuera el último, intento vivir sabiendo que tú ya no puedes hacerlo. Lo único que me hace feliz es que tus últimos momentos fueron haciendo algo que realmente te gustaba. Nunca voy a olvidarte, siempre serás parte de mi.

dimecres, 5 de setembre del 2012

be positive

Dicen que es normal que cada un tiempo tengamos unos días en los cuales nos sentimos como de bajón, que no tenemos ganas de hacer nada y que todo nos parece gris. Dicen que pensar contínuamente en nuestros errores hará que en el futuro no los repitamos. Dicen, dicen y dicen. Pero también es verdad que si sólo pensamos en nuestros errores nunca conseguiremos seguir adelante. También es verdad que si te pasas horas pensando que no encontrarás solución a tus problemas, no la encontrarás. También es verdad que cuando más concentrado estés en las cosas negativas no serás capaz de ver las cosas positivas que suceden.

Un vaso está a la mitad, ¿tú cómo lo ves? ¿medio vacío o medio lleno? Este es el ejemplo más fácil de decir, depende de cómo decidamos tomarnos la vida lo veremos de una manera u otra. Sí, es muy fácil pensar en las cosas malas y negativas que nos han pasado, pensar que somos los únicos a quienes les suceden estas cosas cuando en verdad siempre vamos a conocer a alguien que le han ocurrido cosas peores y siempre tienen una sonrisa en la boca; esas personas que son capaces de ver la luz de la luna aun en la noche más oscura. ¿Qué es lo que permite a esas personas ser felices? Sencillamente decidir que lo malo no puede con lo bueno que tiene la vida para ofrecernos. He pasado días y días así, días en los que parece que nada puede salir bien, que nada de lo que haga estará bien, que todo lo que diga volverá en mi contra, que es para mí imposible ser feliz; hasta que llega un determinado momento en el que abres los ojos y ves que no estás solo, que también te han ocurrido cosas muy buenas sólo que no te apetecía verlas... Y aunque esté viviendo los meses más felices de los últimos años, hay veces que no puedes evitar pensar en los errores y la negatividad vuelve, aunque, por un motivo u otro siempre llega el momento de volver a ver todo positivamente, de volver a ver el vaso medio lleno, de volver a ver el sol brillar entre la tormenta. 

dijous, 30 d’agost del 2012

se puede resumir con la palabra "Karma"

La sociedad nos convierte en quien somos, nuestro alrededor determina como somos a cada momento, como debemos afrontar un obstáculo, como debemos comportarnos enfrete una determinada situación. 

Con el tiempo aprendo de mis errores, de lo que hice por las personas que estaban a mi alrededor en ese momento, por lo que pensaba sentir y creer en ese momento y así perdí grandes personas con el tiempo; ¿rectificar es de sabios? Eso dicen los que siempre te intentan ayudar basandose en su experiencia. Pero, ¿y si no te atreves a recuperar la amistad con alguien? ¿Y si tienes miedo a que te diga que qué os dejáseis de hablar ha sido lo mejor que le pasó en su vida? O eso es lo que me parece a mí. Porque ahora parece que perdí esa amistad por una tontería hace ya cinco años y que soy la única que ha seguido pensando en la pelea. ¿Hace falta intentar dar un paso adelante si cuando te ve por la calle hace como que ni te ve? Son dudas que me persiguen, ¿debo dar segundas oportunidades  a algunas personas?

Como he dicho he aprendido de mis errores, que son bastantes los que he cometido e intento vivir cada día sin cometer de nuevos. Pero, ¿qué pasa si yo no puedo olvidar los errores de alguien que está cada día conmigo? ¿qué pasa si nunca puedo perdonar lo que hizo en el pasado? ¿qué pasa si eso hace cambiar mi vida tal como la quiero?

Hace unos años decidí cambiar todo, poder ser quien yo quería ser y parece que funcionó. Con el tiempo y mirándolo con perspectiva era lo que necesitaba para ser feliz. Ayer me decidí a dar un primer paso y recuperar personas perdidas, y la satisfacción y felicidad posterior me mostró que si miras la vida con optimismo intentando remediar los errores se pueden arreglar. Karma se llama.

dijous, 12 de juliol del 2012

me gusta quererte

Un millón de palabras para describirte, muchos silencios en los cuales pensarte, un sinfín de excusas para poder besarte, lo más valioso para regalarle a alguien es tu tiempo, y ahora quiero regalarte mis palabras para que lo entiendas:

Quiero darte todo lo que quieras aunque se escape de mis manos; quiero darte más de lo que necesitas; quiero pensarte a todas horas para así estar contigo, que por tus ojos sea capaz de ver, que por tus orejas sea capaz de escuchar, que por tu boca sea capaz de hablar, que tu piel sea mi piel y así nos fundamos en una sola persona; quiero poder guiarte en todos tus pasos; quiero poder ser tu apoyo en tus momentos tristes; quiero ser tu cómplice en las alegrías; quiero que olvides el pasado y vivas conmigo el presente; quiero ser lo último que veas en la noche, quiero ser lo primero que veas cuando despiertes; quiero que no tengas complejos y creas en ti; quiero que sonrías cuando piensas en mi.

Me gusta que me abraces fuerte; me gusta que me entiendas cuando te hablo; me gusta que busques cualquier momento para verme; me gusta que cuando estoy contigo me olvido de lo malo; me gusta poder soñar; me gusta viajar a un mundo nuevo cuando te miro; me gusta saber lo que piensas acerca de lo que escribo; me gusta observarte mientras duermes tan tranquilamente; me gusta cuando te miro y tu me miras y yo me giro; me gusta que me sorprendas con cosas para mi; me gusta que me escondas cosas para molestarme; me gusta que cocines la cena para mi; me gusta que cojas la guitarra y te pongas a tocar; me gusta que escribas una canción pensando en mi; me gusta acostarme y despertarme con un mensaje tuyo; me gusta que me eches en falta como yo lo hago; me gustan tus ojos donde puedo perderme; me gusta que me hagas olvidar todos mis complejos; me gusta que me apoyes con todo lo que quiero; me gusta que me dejes ser una niña a veces; me gusta que te guste aunque no lo comprendo; me gusta escuchar tu corazón; me gusta pensar mil ideas para sorprenderte; me gusta soñar contigo.

Me gusta que estés con alguien y ese alguien sea yo; me gusta que alguien pueda decirte "te quiero" y ese alguien sea yo; me gusta que no quieras dormir sólo y la compañía que quieres sea yo; me gusta que estés orgulloso de decir que estás conmigo.

Quería que supieras lo que siento, lo que me cuesta expresar en palabras, pero que son cosas que quiero que sepas, porque es algo muy especial, sigo teniendo miedo que si digo todo lo que pienso te vayas de mi lado pero si un poco te conozco sé que no lo harás, así que aquí tienes un poco de lo que espero que ya supieras.

dilluns, 9 de juliol del 2012

expresando sentimientos

Es en la ausencia que valoramos la presencia. Es en la soledad que valoramos la compañía. Es cuando no tenemos que valoramos lo que tenemos. Pero, ¿y cuando lo tenemos cómo podemos demostrar que lo valoramos? Nunca he sido alguien materialista ni detallista, me cuesta expresar en palabras lo que siento, me cuesta demostrar el aprecio por las personas porque en parte me gustan los momentos de soledad. ¿Qué pasa si no soy de esas personas que se pasan el día diciendo "te quiero"? ¿Qué pasa si me cuesta definir a alguien como "amigo"? ¿Qué pasa si creo más en lo no dicho que en lo dicho? Es muy fácil decir te quiero a la gente, decirlo para quedar bien, decirlo para que quien lo escucha se sienta bien. Pero, ¿cómo sabemos que es sincero? He escuchado gente decirlo y ahora hacer como si ni te conocieran, he escuchado gente decirlo y ahora que no te dicen ni hola, he escuchado a alguien decirlo y a los tres días decir que ya no lo hacía... Por eso me cuesta, me cuesta decirlo, me cuesta demostrar, me cuesta confiar, me cuesta derribar las murallas que yo misma he construido... Prefiero demostrar lo que siento sin hablar, con los gestos, con los momentos, para hacerlos eternos. Un "te quiero" no significa nada si está vacío, si no lo acompañan los momentos. ¡Y es que la gente ha abusado tanto de las palabras! ¿Es de verdad un amor que se procesa cada pocos meses a personas distintas? La respuesta es que no. Es verdad que en un día pueden nacer sentimientos acerca de una persona, pero el amor, sí el amor, es algo más profundo, es algo que sientes por alguien con el tiempo; al primer día podrás tener atracción, simpatía o conexión, pero no amor. Por eso anhelo tenerte otra vez a mi lado para abrazarte, para acariciarte, para susurrarte al oído, para no dejar que te vayas; sí, prefiero demostrar que definir, prefiero que tengas que entender mis sentimientos, prefiero que tengas que interpretar mis movimientos. En definitiva: hablar sin palabras. Expresar sin sonido. Por eso me encanta inmortalizar momentos, hacerlos eternos, tanto en la memoria como para el mundo; que al cabo de un tiempo pueda volver a mirar esas fotografías y revivir y sentir lo mismo que sentí en ese momento. Porque con una fotografía capturas un momento, pero también los sentimientos, los gestos, todo de la persona inmortalizada. En la ausencia es cuando se valora la presencia, o eso dicen; en mi caso valoro más tu presencia que tu ausencia (eso es que me  acostumbraron mal en el pasado). No soy de esas que van poniendo apodos, que van contando los sentimientos a todo el mundo, que van expresando en voz alta lo que sienten, que cogen confianza muy rápido a la gente. Soy como soy, una chica normal que ha sufrido demasiado en el pasado pero que mira el futuro con demasiado optimismo.

dimecres, 20 de juny del 2012

esperar...

¿Qué es lo que se supone que esperamos? Dejamos pasar el tiempo, perdemos el tiempo; segundos, minutos, horas, días, semanas pasan por no atrevernos a dar un paso, a esperar que sea otro quien haga lo que no nos atrevemos a hacer. Pero igualmente, estamos perdiendo el tiempo. ¿Debemos esperar una señal? ¿Debemos esperar una ocasión? ¿Debemos esperar unas palabras? Esperar, esperar, esperar... Sea como sea, siempre estamos perdiendo el tiempo por no querer arriesgar pero no pensamos que quien no arriesga, no gana. ¿Cuál de tus sueños quieres cumplir antes que se termine tu tiempo? Yo quiero cumplirlos todos, y si es contigo aun más. Aunque hay una contradicción: no soporto perder el tiempo sin hacer nada, pero daría la vida por perder todo el tiempo posible a tu lado. Sin hacer nada, sólo mirarte, observarte, conocerme cada rasgo de tí, que cerrando los ojos sepa dibujar cada milímetro de tu cara. Y ahora, reflexionando, tengo que admitir que nunca habría dado ese primer paso, que tuve que esperar a que lo hicieras; y eso es porque, a veces, el miedo, sí el miedo, nos impiden hacer algo. Tener miedo es sinónimo a temer perder algo. Y yo tuve miedo, tenía muchas cosas por perder, lo reconozco, aunque también reconozco que estaba equivocada. He ganado más que perdido, y lo que más he ganado es haberme encontrado, ser yo misma en cada momento. Dicen que cuando quieres a alguien no ves sus defectos, pero soy sincera si digo que tú no tienes ninguno y ahora mismo ya no espero que las cosas sucedan, sino que yo misma pongo mi granito de arena para que lleguen.

dijous, 31 de maig del 2012

la oportunidad

Tic. Toc. Tic. Toc. Abre el cajón. Cierra el cajón. Abre el cajón. Cierra el cajón. Golpetea la mesa con las yemas de los dedos marcando un ritmo acompasado. Tic. Toc. Tic. Toc. Acerca la mano otra vez al contenedor de madera que previamente ha abierto con la llave. Se levanta aproximándose a la ventana que muestra una tranquila noche de verano en el centro de París. Todo, todo, todo se reduce a una carta guardada en ese cajón que recibió hace una semana; solamente ver el remitente decidió que en ese momento no estaba preparada para afrontar su caligrafía.





"El amor es una cuestión de oportunidad; de nada sirve encontrar a la 
persona idónea demasiado pronto o demasiado tarde".
C


Lee una y otra vez esa frase, esa única frase escrita en el folio escondido dentro del sobre blanco marfil. La única. No hay ningún "te echo de menos", "vuelve a casa", "mi vida no tiene sentido sin ti". ¿Cómo es posible que después de tres meses des de que se fue, tan solo le mande una carta con esas palabras? Compartieron tantas cosas a lo largo de los años y sobretodo en ese último año. Por más vueltas que le da no encuentra significado a las veinte palabras de caligrafía perfecta. Un beso para ser de verdad debe significar algo; encontrar alguien que no salga de tu cabeza, que acelere tu corazón, que paralice el tiempo, que cuando sus labios rozan los tuyos tu mundo se detiene y te hace temblar, tan cálido, tan dulce y tan profundo que te corte la respiración.

Pero nada. Ella no significó nada para él. Es duro aceptar el fin cuando quieres a alguien. Alguien golpea tímidamente la puerta y, abriéndola lentamente deja una sola carta encima del mueble contiguo a la entrada. Intrigada se acerca para abrir el sobre esta vez sin mirar el remitente pues ha identificado la letra. La oportunidad. La oportunidad se refiere a que debes saber cuando la persona que encuentras es la idónea para compartir tu vida, esa persona que podrá estar siempre a tu lado. La oportunidad de conocer cientos de personas a lo largo de la vida pero que realmente sólo una es la adecuada y debes saber cual. Es por eso que siempre vamos buscando, que experimentamos, que investigamos y probamos. Es por eso que nos equivocamos hasta dar con la solución. Las lágrimas fluyen lentamente por la cara empapando el trozo de papel mirando por la ventana y viendo a alguien observándola con un ramo de tulipanes rojos -símbolo del amor eterno-.

"Tú eras mi oportunidad y por orgullo te perdí,
no quiero que los tulipanes rojos dejen de existir".

dimarts, 8 de maig del 2012

sonriendo al mundo

Es en tus brazos que encuentro sentido a todo. Cuanto más estoy contigo más adicta me vuelvo. El tiempo pasa sin darnos cuenta y un adiós dura horas. El mundo pierde todo su sentido a tu lado, no existe nada más, sólo tú y yo. No sé porqué no puedo enfadarme contigo, no puedo hacerlo ni jugando; sólo sé que a tu lado únicamente puedo sonreír. Sonreír por lo que la vida me ha dado, por haberte traído a mi lado; sonreír por lo que he encontrado, un presente inesperado; sonreír por un futuro que no había imaginado, eso que tan sólo había soñado; sonreír por cada palabra que has pronunciado, por cada palabra que has callado; sonreír por cada pequeño instante que me has dado, por cada momento que he pasado a tu lado. ¿Y qué importa si estoy diciendo lo típico? Por fin he encontrado lo que siempre he buscado, poder ser feliz sin tener que esforzarme. Debemos darle a la vida una oportunidad porque la felicidad casi siempre llega tarde, pero llega. Muchas veces no cómo habíamos pensado pero no por eso de menor importancia. Dicen que cuando cogemos cariño a alguien rápidamente y su presencia se vuelve indispensable para nosotros es que esa persona debía estar con nosotros. Yo me he acostumbrado demasiado rápido a ti, a tus brazos, a tus miradas, a tus palabras, a tus caricias, a tus besos; no puedo tener miedo a tu lado, me has demostrado que estarás ahí cuando te necesite y cuando no. No entiendes por que te doy las gracias a cada momento, aunque la respuesta es muy fácil, no estoy acostumbrada que hagan por mí lo que haces tú. Amar es darle a alguien la llave de tu corazón y la oportunidad de destruirte y confiar en que no lo hará pues todo termina basándose en la confianza. No entiendes que cuantas más tonterías dices y te muestras como eres, más me gustas; que no encuentro nada malo en tí aunque lo busque.

Hay días en los que te levantas y parece que todo va de mal en peor, días que podrían ser perfectos pero durante la noche cambian el rumbo del próximo día. No hace falta decir de qué hablo pero fue en ese momento donde me di cuenta que puedo confiar en tí. Siempre hay una primera vez. Una primera vez de confiar en alguien. Una primera vez de escuchar un te quiero de verdad. Una primera vez de entender tu interior.

Tengo miedo de mirar demasiado al futuro, prefiero vivir el presente. De día en día, de semana en semana. Sin hacer planes de futuros a largo plazo porque nunca sabes si se podrá dar. ¡Pero es que es tan fácil vivir el día a día a tu lado! Siempre hay algo nuevo de qué hablar, por hacer, para visitar, por explorar. Tener un buen presente es una forma de asegurarnos en el futuro tener un bello pasado. Y ahora mismo no me imagino un presente más perfecto que el que estoy viviendo y eso, amigo mío, es gracias a tí.

dilluns, 23 d’abril del 2012

Sant Jordi

Vint-i-tres d'abril. Un dia com qualsevol altre de l'any menys per l'aspecte que és un dia assenyalat en el calendari de Catalunya: Sant Jordi. El dia del llibre i de la rosa. El dia dels enamorats pels catalans. La tradició marca que el noi regala una rosa a la seva enamorada i ella li retorna amb un llibre el seu afecte. Actualment ja no és només en aquests aspectes d'amor, també ho trobem en l'amistat; entre amics és usual regalar una rosa o un llibre en aquest dia. Sí, és un consumisme pur en un sol dia, en el qual es venen milers de roses i de llibres; però, per altra banda, és un consumisme gairebé poètic. Es regala un llibre que representa la cultura i una rosa per a demostrar l'afecte. No es regala qualsevol objecte, avui només hi tenen cabuda aquests dos.

Avui és un dels dies pels quals més orgullosa em sento de ser d'on sóc: Catalunya. Avui els balcons amb senyeres. La gent interessada en el llibres (que és trist que només un dia a l'any la gent s'interessi de debò en la lectura, però més val això que res) i se'n compren de tot tipus. Els nois per únic dia en tot l'any passegen per la ciutat amb roses a la mà sense vergonya (que normalment porten els rams de flors ben allunyats) per demostrar que tenen algú a qui regalar-li.

I qui sap descriure l'alegria que se sent quan et regalen una rosa? o un llibre? a casa rebo una rosa per part del pare i un llibre per part de la mare. Sents que algú pensa en tu. Durant anys vaig rebre roses per part d'amistats i avui, de debò puc dir, he rebut la rosa més maca de tota la meva vida segurament per part de qui venia. Jo per part meva, he regalat un llibre a qui m'ha regalat una rosa. Així un any més, hem seguit la tradició.

Sant Jordi matà el drac per salvar la princesa que s'anava a sacrificar per protegir el seu poble. De la sang del drac mort naixeren tot de roses per professar l'amor de Sant Jordi amb la princesa.

dilluns, 16 d’abril del 2012

Sin palabras

No hacen falta palabras para describir lo que siento, creo que mi cuerpo lo dice todo, creo que mis ojos reflejan mi interior. Sin palabras. A veces se puede decir tanto sin hablar, sólo con la presencia o la ausencia. Palabras dichas y palabras nunca dichas. Es verdad que ahora estoy usando palabras para expresarme por algo que digo que no necesita palabras. Pero ahora mismo estoy bien con el silencio, que el cuerpo exprese lo que las palabras ocultan. Tendrás que perdonarme pues no soy perfecta, nadie me ha enseñado a querer a alguien, nadie me ha demostrado que puedo ser querida. Y es que a veces pienso que el amor es para tontos pero entonces tú me miras y me quedo como tonta, ya lo entiendo, el amor nos hace sacar eso que tenemos escondido. No sé que me jode más, no verte o recordarte. Necesito confiar y no tener miedo, pero es tan difícil sacarme esos miedos, esos miedos a que si doy demasiado voy a perderte. Pero me has demostrado que puedo ser valiente, que tú estarás ahí para recogerme si me caigo, que vendrás a mi lado en los momentos malos, que estarás aunque sólo sea para abrazarme sin decir nada. Y es que me estoy enamorando es estos silencios, en los que sin palabras se dicen tanto, en que los gestos hablan demasiado, en que los detalles pronuncian el mundo. Tus ojos, de verdad, tus ojos, esa forma que tienes de mirarme, girarme y verte observándome, que sonrías avergonzado de haberte cogido in fraganti. Son esas cosas que no necesitan explicación, que sabes que están ahí sin tener que decir te quiero o siempre estaré ahí. Porque las palabras se las lleva el viento, los hechos se quedan. Y es que quiero preguntar algo, ¿eres real? Porque ni en mis mejores sueños pensé encontrar alguien así. Alguien que se preocupa tanto por mí, que me da lo que nadie me dió, y me da lo que exactamente quiero sin tener que pronunciarlo. Es eso, sin palabras se puede decir más que con ellas, porque todos acabamos olvidando las palabras, pero no los hechos.

divendres, 13 d’abril del 2012

sin ningún pero, te quiero

Que te quiero, ¿es tan difícil de comprender? No sé porqué te quiero, pero te quiero. Será la forma que tienes de mirarme, será la forma que tienes de sonreírme, será la forma en que me hablas, será la forma en que tus manos reposan en mi cuerpo, será la forma en que mi cuerpo responde a tu tacto. Que te quiero y me gustaría gritarlo al mundo entero, pero no puedo. ¡Que difícil momento! Ansio decir esas dos palabras, ansio que salgan de mi boca porque salen de mi corazón y mi cerebro, ansio ver tu cara cuando las diga, ¡Pero no me atrevo! Quiero escucharlas de tus labios, susurrando, en un murmullo, acostados en la cama sin venir a cuento, que salgan porque tienen que salir no porque se han visto forzadas. Pero te quiero y no sé como decírtelo. Haces que quiera ser mejor persona, que me olvide de los viejos fantasmas y sea una yo nueva, que supere cualquier obstáculo, que viva el presente como si no hubiera mañana. Y es que me conformo con lo que tenemos, porque tengo miedo a decir te quiero y que salgas huyendo, que me malinterpretes en mis sentimientos y me abandones, que las diga y no sean correspondidas aunque sé que lo están. Porque me duele sonreír si tu no estás, si no te veo es como un día sin sol, como una noche sin luna, como un cielo sin estrellas; das razón a mi vida y sin ti ya no encuentro nada. Te quiero porque quiero estar en tus alegrías, porque quiero estar en tus días de melancolía, porque quiero estar cuando sueñes, porque quiero estar en tus días fríos, porque quiero estar cuando llores, porque quiero estar cuando rías, porque quiero estar cuando tengas miedo, porque quiero ser lo primero que veas cuando despiertes. Porque tus dientes son diamantes que brillan sin fin, porque tus ojos son como un pozo sin fin hasta tu alma. Porque por tu amor respiro y me da sentido, porque no hay tiempo cuando estás, porque no hay nada malo si estás a mi lado. Te quiero, necesito que lo entiendas. Quiero acariciar tu espalda y besar tu cuello, morder tu oreja para decirte esas tres sílabas de ocho letras, mirar tus ojos y ahí perderme hasta otro día. Porque hace tiempo que sé que te quiero pero ¿y si sale mal? Otra vez habría perdido. Pero hay tantos momentos perfectos mientras estás a escasos centímetros de mí, con tus labios medio abiertos sonriendo después de haberme besado, ese momento perfecto para decirte te quiero y volver a besarte. Y es que un beso tuyo es un regalo que  me has dado algo a lo que tan pronto me he acostumbrado, será que me he enamorado. Y la razón de este texto no la busco, sólo sé que quiero decirlo. Será que tengo que buscar el momento perfecto, pero no lo dudes que lo puedo construir sin dificultad. Porque todos tenemos una historia que contar, algo por lo que no quedarnos callados y mi razón es que te quiero. Y es que te quiero por encima de cualquier pero.

dijous, 12 d’abril del 2012

cosas que nunca dirías...

En el silencio de la habitación tuvo una visión. Estaba sola en casa como muchas otras noches de esos últimos tiempos. No le preocupaba la soledad, más bien le gustaba. Cuando estaba sola podía pensar en sus cosas sin que nadie se metiera en sus meditaciones. ¡Cuantas cosas había callado! ¡Cuantas cosas se moría por decir! Pero nunca lo hacía. Pero nunca es demasiado tarde para comerse la vida. Decidió hacer algo que hacía tanto y tanto tiempo que no hacía: escribir. Pero, ¿dónde debía escribir? ¿en una hoja? ¿en una libreta? ¿en el antiguo diario que aun conservaba? Nadine sólo tenía claro que necesitaba escribir. Se decidió por una simple hoja, así, si no le gustaba lo que escribía podía hacerla desaparecer.

Cogió el bolígrafo BIC azul y se sentó en la cama con una carpeta en el regazo para poder escribir. Pero, ¿qué debía escribir? ¿Lo rara que era la vida ahora que su hermana no estaba en casa? ¿Cómo había cambiado la situación en casa? ¿Cómo sus padres habían decidido casi no hablarle? Había tantas cosas que nunca sería capaz de decir. Si pudiera recordar con exactitud cómo sucedieron las cosas ese día de verano...

"A, tú me traicionaste". Escribió y escribió, por fin podía decir cosas que nunca dirías, por fin podía expresar lo que sentía. No supo como pero las lágrimas empezaron a manchar como diminutas gotas de lluvia la hoja y hacían que la cadena de tinta se difuminara. Pero no paró, continuó escribiendo hasta llenar hojas y hojas de variados pensamientos que no seguían ningún orden. Como siempre. Cuando se dijo que ya no podía seguir escribiendo salió al jardín con su pequeño diario improvisado. Encendió una cerilla y quemó lo que se había pasado horas haciendo.

Por fin era libre. Era libre de hacer lo que quisiera. Era libre de decir lo que nunca dijo

dissabte, 7 d’abril del 2012

detalles...

Dicen que cuando menos tenemos más aprendemos a valorar las cosas. Que cuando menos hemos tenido con menos nos conformamos. Que con poca cosa es fácil hacernos felices. Estoy aprendiendo a apreciar cada pequeño detalle que me está dando la vida. Es increíblemente satisfactorio hacer feliz a alguien que valora mucho los pequeños detalles. Durante tiempo di mucho y recibí poco. Ahora mismo doy poco y recibo más de lo que merezco. ¿Es el kharma? ¿Estoy siendo justa? Ni lo sé, ni me importa. Sólo sé que esto me hace feliz.


Durante años tuve una vida fácil y supongo que no pude valorar lo que tuve. Desde hace unos años lucho por lo que quiero y por ser mínimamente independiente y me hace valorar mucho más los pequeños detalles. Mirando con retrospectiva es cuando nos damos cuenta de todo lo que han hecho por nosotros a lo largo de los años. Nuestros padres los que más. Pero nuestros amigos verdaderos también. Porque la amistad, como el amor, es un mismo sentimiento que habita en dos personas de forma recíproca sin esperar nada a cambio. Ahora mismo solamente pido ser amada y comprendida, ¿es tanto pedir? Parece que no. Y lo parece por los pequeños detalles. Porque no me hace falta pedirlo, sólo me lo están dando.


Creo que por fin he encontrado mi lugar entre la gente, durante tiempo navegué sin rumbo, sola entre un montón de gente, hasta que he encontrado quien me entiende y me acepta como soy. Unas amistades que nunca podré agradecer lo suficiente y otras personas que alegran mi día sin quererlo. Pero es que realmente volvamos al principio de todo, ¿quién puede decir qué es la felicidad? nadie puede describirla, puesto que se basa en el estudio de cada caso concreto. Lo que hace feliz a una persona no tendrá porqué hacer feliz a otra. La felicidad duradera se basa en la suma de los pequeños momentos de cada día, en esos pequeños detalles que consiguen sacarnos una sonrisa. ¿Duele la sonrisa? Aun duele un poco, pero cada vez menos, porque cuando menos sonreímos nos cuesta aun más volver a hacerlo.


Volví a esa plaza, volví a ver a esa pareja feliz y ya no pensé ¿Cuándo me llegará a mí? sino que me dije voy a conseguir estar así, soy yo quien decide estarlo o no

dijous, 5 d’abril del 2012

buscar o no buscar...

La felicidad es una recompensa que le llega a quien no la busca. Cuando menos buscamos es cuando encontramos. ¿No te ha pasado lo de buscar algo y no encontrarlo y cuando dejas de buscar lo encuentras? Durante tiempo busqué la felicidad sin ver que nunca se había ido de mi lado, era yo que no entendía que cada momento puede ser feliz.

Por mirar al pasado no era capaz de ver qué tenía enfrente, un presente y un futuro me esperaban con los brazos abiertos con todo lo que anhelé durante tiempo. Cuando tienes una mascota, tienes un amigo. Cuando encuentras un amigo, encuentras un tesoro. Cuando tienes un tesoro, no hay malos momentos. Y una de las alegrías de la amistad es saber en quien confiar. Me dije que soñaba con encontrar a alguien y me esforcé a pensar que me podrían quitar el sueño pero no las ganas de seguir soñando. ¿Qué pasa si creo en el destino? ¿Qué pasa si creo en la esperanza?

Hay una regla simple: el que te quiere te busca. Debemos aprender a dar la misma importancia a las personas que ellas nos dan a nosotras y sobretodo no perder por error a quien nos ama porque amamos por error a alguien. Pero no sólo quien te quiere te busca, también te espera a que seas capaz de decir las palabras que debes decir, a que puedas hacer lo que debes hacer... Cuando menos lo buscas lo encuentras, eso siempre lo he sabido y últimamente se ha convertido en una creencia.

diumenge, 1 d’abril del 2012

nova inspiració...

El sol es decidí a sortir després de dies d'absència. Les diminutes gotes que restaven sobre l'herba fresca resplendiren amb una brillantor enlluernadora. Decidí passejar a l'alba del primer dia d'estiu per poder ordenar les seves idees respecte el món. Tot havia canviat en un parell de dies. Se sentia destrossada, sense ganes de res exceptuant desaparèixer del món; no volia causar mirades de pena al seu voltat però era com se sentia. Ara tot havia canviat: veia la vida amb una altra perspectiva, el sol podia tornar a brillar i no deixar de fer-ho durant bastant temps. Quina era la raó per aquest canvi sobtat de perspectiva? Algú totalment nou i inesperat passà a ser la seva inspiració per adonar-se que tot podia anar a millor. El seu somriure, el seu tacte i les seves paraules li transmetien un flux d'emocions redescobertes que li feien anhel·lar no separar-se'n mai.


- Per què has sortit a passejar a aquesta hora? No veus que fa fred?


Es voltejà i descobrí aquell somriure encisador mirant-la.


- Necessitava pensar i reflexionar sobre algunes coses. T'has adonat que tothom vol una vida plàcida sense problemes? Però és que en qualsevol faceta de la vida, la perfecció no s'aconsegueix per l'absència de problemes, sinó per saber evitar-los o superar-los. Els èxits de llarg recorregut només s'aconsegueixen quan un es grava al cervell la possibilitat permanent d'aparició de problemes.


Entraren a la casa quan el sol es decidí a alçar-se per sobre les muntanyes. Ja tot era diferent i res tornaria a ser com fins aleshores. Res d'ocultar-se, res d'inseguretats, res d'obviar els sentiments però sobretot i el més important res de seguir pensant en els errors del passat. Hi havia algú nou al seu costat que no feia com si l'entengués sinó que l'entenia de debò. Una nova inspiració per a afrontar les adversitats de la vida.

diumenge, 25 de març del 2012

escribir...

Escribo lo que me ha enseñado la vida. Escribo lo que pienso y lo que siento. Escribo sobre mis experiencias. Escribo sobre mis expectativas. La vida me ha enseñado que debes seguir adelante, que está permitido caerse pero es obligatorio levantarse. El pasado, pasado está pero es cierto que afecta a nuestro presente y a nuestro futuro. El pasado condiciona cómo vivimos el presente y cómo afrontamos el futuro. Es difícil encontrar alguien con quien puedas estar de acuerdo totalmente puesto que nuestras opiniones y visión de la vida dependerá de nuestro pasado. Lo sé que a veces me repito en lo que escribo, que no es muy alegre, lo sé, pero es la forma que tengo de sacar las cosas. Escribir es mi medicina, es mi droga. Durante años buscamos la felicidad sin darnos cuenta que ésta no se ha movido de nuestro lado aunque no la hayamos visto, debemos abrir los ojos y apreciar las pequeñas cosas que nos da la vida como cosas perfectas y eternas. Creo que nunca he sido sincera con algunas cosas y eso es algo que estoy intentando cambiar. La vida no siempre nos da lo que merecemos pero sí nos da lo que buscamos. Yo no necesito un principe azul ni lamentarme por mis errores; lo que necesito es poder vivir mi vida tal como yo quiero sin nadie que me juzgue -cosa difícil, lo sé- por lo que decido hacer. Ha pasado el tiempo y sigo pensando lo mismo, fuiste todo, pero fuiste. Ya no hay vuelta atrás, todo terminó y hoy lo he visto claramente. No hay rencor, no hay dolor, sólo gratitud. Me enseñaste a ver la vida de otra forma, a ser quien yo quería ser. Pero debes entender esto, mi vida no es perfecta pero la de nadie lo es. Enamorarse es amar las perfecciones y amar es enamorarse de las imperfecciones.

diumenge, 18 de març del 2012

error tras error

¿Qué debes hacer cuando crees que has cometido un error que puede destruir a alguien a quien aprecias? ¿Decirlo o no decirlo? Diciéndolo puedes destruir los sentimientos de esa persona pero ocultándolo también le estás haciendo daño; así pues, ¿qué se debe hacer? Porque realmente mientras sucedía no pensabas en las consecuencias, tan sólo después lo haces.

Todas las personas, por más racionales que sean, cometen algún error por haber actuado impulsivamente guiadas por los sentimientos. Pues somos humanos y cometemos errores, está en nuestra naturaleza pero, ¿verdaderamente son errores o son experiencias que nos da la vida? Encontrarás personas que defiendan los dos puntos de vista y podrías quedar anonadado con los razonamientos de unos y otros. ¿Para mí? En el fondo creo que son experiencias que nos da la vida sean buenas o malas aunque probablemente si nos hemos creado nosotros mismos esa situación será un error aunque eso no signifique que no aprendamos algo. De todo aprendemos y dicen que no se debe cometer el mismo error dos veces. Pero ¿qué pasa cuando sientes que ya nada es lo mismo? ¿qué pasa cuando intentas buscar pequeños momentos que te llenen aunque estén destinados al desastre?

Si me arriesgo no es porque quiera acabar con todo, es porque nada me satisface como antes. Tenemos la habilidad de destruir todo lo conseguido hasta el momento con apenas cometer un error. Puede que seas un error pero en ese caso nunca dejaría de equivocarme si tú me dejas.